موسم - Mevsim
موسم / Mevsim
Kamus-ı Türki
م ] سد. عره ج: مواسم.
موسم )طوسم دن سز.) .١ بر
شیتك معین وقتی، زمان مخصوص :
اوزوم موسمی؛ حج موسمی. .٢
سنه نك درت فصلندن بهری ؟
موسم بهار ؛ مواسم اربعه . .٣
یاز ایله قیش اره سنده اولان
وفت ، ایلك و صوك بهار : موسم
اثوایی. ا موسم روزكاری بر
موسم مخصوصده مقنن اسن
روزكار، ملنم ١ نایموسم مو
سمنده اولمیان ، هنوز زمانی
كلمه مش، وقتسز ، نابمحل.
— ١
m sed arrac mevasim mevsim tosum den siz 1 bir şitin maayen vaktı zaman mahsus özüm mosumu hac mevsimi 2 senenin dert fasılından beheri mevsim bahar mevasim erbaa 3 yaz ile kış ere sende olan vakt elin ve sun bahar mevsim isnayı a mevsim rüzgarı bir mevsim mahsusta mukannen üsen revzkar melnem 1 namusum müv semende olmayan henüz zamanı gülüme mış vaktsız nabemahal 1
Kamus-ı Türki | Sayfa:1431 | Sıra:11
Kaynak: Kamus-ı Türki - Çağdaş sözlük